คำว่า "เครื่องช่วยหายใจ" คำนี้เมื่อฉันนึกถึง ในสมองของฉันก็เต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ต้องตั้งค่านั่น โน่น นี่ สารพัดปัญหา เฮ้อออ (คิ้วติดกันเป็นโบว์)ถอนหายใจเข้าออก 10 รอบก็ยังปวดหัวไม่หาย แต่ช่างมันเฮอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วอย่างที่โบราณกล่าวไว้ว่า "เกลียดสิ่งไหนมักได้สิ่งนั้น" ไม่ใช่ซิต้องพูดว่า"หนีสิ่งไหนมักเจอสิ่งนั้น" เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยละกัน ตั้งแต่ฉันเรียนพยาบาลมา 4ปี ปีที่4นี่แหละถึงได้ฝึกไอซียู เอ๊ะ! ไม่ใช่ซิปี 3ต่างหาก ก้าวแรกที่เข้าไปฝึกไอซียู สิ่งแรกที่ฉันมองคือ เครื่องช่วยหายใจ ทั้งแปดเตียงเต็มไปด้วยเครื่องๆๆแล้วก็เครื่อง ณ.วินาทีนั้นฉนคิดอยู่เรื่องเดียวว่า..ฉันจะทำอะไรได้บ้างหนอ โอ๊ยยเครียดดด ก็อย่างว่าน่ะฝึกไปฝึกมา ถามว่าใช้มันเป็นไหม จะใช้เป็นได้ไงเล่าในเมื่อตอนพี่เขาสอน ฉันฟังบ้างไม่ฟังบ้างที่เป็นก็มีแต่ bed bath และ suction แล้วพี่ที่นิเทศน์ก็ดันมาพูดอีก (น้องๆคนไหนไม่อยากอยู่ไอซียู ไม่จำเป็นต้องรู้มากก็ได้) ทีนี่หละเข้าประเด็นเปะเลย ฉันก็ฟังหูซ้ยทะลุหูขวา จนกระทั่งการฝึกงานก็ผ่านไปอย่างราบรื่น ฉันครุ่นคิดอยู่เสมอว่าฉันไม่ได้อยากอยู่ไอซียูซะหน่อย ให้รู้นิดหน่อยก็พอละมั้ง แต่ใครจะไปคิดล่ะ เรียนจบเลือกโรงบาล เลือกวอร์ด ฉันอุส่าต์ เลือกวอ์ด์พิเศษชั้น6 ก็ไม่นึกว่าจะมีเครื่องช่วยหายใจด้วย นึกว่าจะเป็นวอร์ดพิเศษที่ดูแลคนไข้ที่ ชิว ชิว สบายๆที่ไหนได้มีเครื่องช่วยหายใจตั้ง 2-3เครื่อง เอาล่ะซิเริ่มกลัวแล้วช้านน ใจเต้นตุ๊บ ตุ๊บ ไงล่ะตอนฝึกงานพี่เขาสอนเราก็ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา พอมาเจอแบบจริงๆจังๆ พูดได้คำเดียวตายแน่นอน ยิ่งได้ข่าวว่าจะเปิดวอร์ด 6/2 แถมหัวหน้ามาบอกอีกว่า(พี่จะส่งน้องไปฝึกไอซียูเป็นคู่)ตายแล้วว ตายแน่ๆช้านน กลัวจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วและแล้วก่อนที่6/2จะเปิดก็มีพี่ผู้มีประสบการณ์เรื่องเครื่องช่วยหายใจ มาสอนทุกอย่างที่เกี่ยวกับเครื่องช่วยหายใจ ไม่ว่าจะเป็น การตั้งค่า การทดสอบ ณ.ตอนนั้นเราก็แค่ดูพี่เขาทำอย่างเดียว ชักจะตื่นเต้นแล้วดิ จนกระทั่งเปิดวอร์ด6/2ฉันอยู่เวรบ่าย พอดีเป็นคนที่ค่อนข้างเรียกเคสมากถึงมากที่สุด ซักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รับใหม่จาก ER เคสนึงค่ะ ใส่ tube Dx..post arrest ไอซียูเต็มจร้าา ซักพักใหญ่ๆก็มีเจ้าหน้าที่เวรเปลเอาเครื่องช่วยหายใจมา ยังไม่ต่ออะไรเลย มาถึงปั๊บฉันกับเพื่อนคู่เวรก็บรรเลงต่อกัน อย่างว่าน่ะต่อครั้งแรก ยาวข้างนึงสั้นข้างนึง 555 แกะและต่อจนสำเร็จในที่สุด เฮ้อ! ผ่านไปแล้วหนึ่งขั้นตอน ต่อไปก็ถึงครา test เครื่อง นานเหมือนกัน ~20 นาทีกว่าจะสำเร็จ และแล้วเจ้าหน้าที่ก็มาส่งผูป่วย เราก็จัดการต่อกับคนไข้ ต่อเสร็จดันมีปัญหาขึ้นอีก alarms Tecnical อาไรก็ไม่รู้ จำไม่ค่อยได้ ดูทุกอย่างแล้ว alarms ก็ยังไม่หยุด ก็เลยตัดสินใจโทรหาช่าง คุณช่างก็มาทำให้และสอน ฉันก็ตั้งใจฟังน่ะ แต่ด้วยงานยุ่งและเร่งรีบ ก็จำไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกัน อิอิอิ (ปลาทอง) และแล้วเวรวันนั้นก็ผ่านไปอย่างราบรื่น หลังจากวันนั้นความกลัวเครื่องช่วยหายใจก็ลดน้อยลงมาเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ความกลัวนั้นยังไม่หมดแต่ฉันเชื่อว่าถ้าฉันอยู่กับมันนานๆความกลัวก็จะจางหายไปเอง